Hennar song

Eg er våt som november og yr som april.

Eg er sommarens strender og heilt utan tvil.

Eg er ljosaste dagen og svartaste jord,

og eg såg at du grein da eg fòr.

La meg gå.

Eg skal ikkje fara så langt her i frå.

Du vert ikkje borte som teikning i sand,

eg veit du er noko til mann.

Eg vil ikkje vere ein engel på jord.

Eg vil leve eit liv, ikkje livet i fjor.

Eg er blod, eg er kropp, ikkje høgstemte ord,

og eg såg at du grein da eg fòr.

           La meg gå.
           Eg vil ikkje vere eit jordbær på strå.
           Eg gav deg den draumen eg såg at du bar,
           eg veit du er noko til kar.

ordene

ordene mine var i ferd med å kle på seg

de ble så frosne og usikre

og tyllet seg inn i jo takk og ha det så bra

jeg hadde lagt nye omslag på gamle betydninger

de gamle har runde ord

de gamle har runde ord

tunge rullesteins-ord

som rugger trygt og sakte avgårde

mellom perlekjeder og lukket valnøtt

tynne kaffekopper og rekesmørbrød

de gamle elter helkorn-ord

inn i nitti år gammel surdeig

men ingen skjøre tenner knekker

når de spiser

jeg har noen rare småstein

og flere sjeldne brødoppskrifter

som er fullstendig uten interesse

du kom

du kom til det rommet under trappen

hvor jeg aldri hadde selskap av andre enn meg selv

du hengte opp bilder av deg selv på veggene

jeg snakket som besatt

men ble brakt til taushet av toner
våte som november